De lambada route naar Bukittinggi

Hallo allemaal. Heel erg bedankt voor de felicitaties, lief van jullie. Fijn Lineke om te lezen dat alles goed gaat met pa en moe en de fief. Jeanine stuurde ons een whats app dat ze op zondag een verrassingsbezoekje heeft gebracht en hun toen alle drie slapen aantrof, de oudjes allemaal ;-)
Het is inmiddels 14 juni als ik dit typ. En Nederland is een illusie rijker. Koos wilde eerst nog vannacht om 2.00 uur local time gaan kijken maar gelukkig zijn we blijven slapen anders was de adrenaline nog blijven kolken. Tjee wat een stumperds maar ze hebben nog een minimale kans jongens!

Oké we moesten helaas weer afscheid nemen van deze idylische plaats. Het heerlijk boottochtje in de ochtendzon verzachte het afscheid. Daarna zijn we begonnen aan een lange reis van 218 kilometer zuidwaarts. We waren gewaarschuwd; het werd een lange dag in de bus en we gingen dansen onderweg; de lambada??!! Koos en ik zitten steeds als pubers helemaal achterin en dat heeft een reden want zo kunnen we om de beurt languit liggen en een tukkie doen zo lang de weg het toe laat want tjeetje wat een rotweg vandaag. Als we zaten dan leek het inderdaad dat we dansten met de heupen. We werden alle kanten opgeslingerd. Ongelofelijke puinhoop deze route.
Deze keer zijn we weer in een Batakdorp geweest en hebben een locale markt bezorgd. Het stonk er vreselijk naar vis maar was een hele kleurrijke markt om te zien. Een andere stop was een bezoek bij zwavelbronnen. Dat leek op pamukula ? in Turkije. Leuk om te zien, minder om te ruiken.
Net voor het donker werd kwamen we bij onze slaapplaats. We konden zien dat het allemaal huisjes waren waar twee stelletjes in konden. Prachtig.
Heerlijk gegeten en toen in bed terwijl we nog na lagen te schudden van de busreis maar de zingende krekels ons in slaap tjirpten...

De volgende dag een lange route van 286 kilometer.
Gelukkig hebben we wel diverse stops gemaakt. Zo zijn we bij een ananaskwekerij geweest en weten nu dat het een jaar duurt dat een ananasstek een ananas wordt. Natuurlijk kregen we de heerlijk verse ananas te eten. Verser kan niet.
Hup weer in de lambadabus en verder naar een kruidentuin waar je kon zien hoe peperkorrels groeien. Eerst groen en als ze rijp zijn, zijn ze zwart en als dat gewassen en gedroogd wordt zijn ze wit. Chilipepertjes hebben we gezien, citroengras, vanilleboom waar ze de bast af snijden en die droogt tot een opgerold stokje, cacaoboom, pinda's die als aardappeltjes in de grond groeien en ga zo maar door. Gewoon uit de natuur mensen. Het klapstuk was een beetje zielig, een aap die een kokosnoot uit de boom moest halen voor ons. Hij had er duidelijk geen zin en halverwege sprong de lummel uit de palmboom in de naastgelegen boom. De baas boos maar de aap luisterde toch wel.(Hij zit wel aan een lijntje).Hij draaide heel behendig de kokosnoot er uit en liet hem vallen. We hebben daarna kokosmelk gedronken en kokos gegeten en de aap ook wat gegeven.
En weer verder... 218 kilometer doe je in Nederland in twee uurtjes maar hier mag je er een dagje voor uit trekken.
De volgende stop was een romantische waterval. Fotomoment en even lekker rondstappen. Best mooi allemaal maar wat maken de indonesiers er een rotzooitje van. Niet te geloven. Ze gooien alle rommel achteloos om zich heen. We hebben al bedacht dat dit van vroeger komt. Toen hadden ze alleen maar producten uit de natuur en ja die kon je achteloos over je schouder gooien en zie daar het groeit en bloeit weer verder maar de plastic generatie gooit ook alles over de schouder en als ze niet opletten dan leven ze straks hier op een giga vuilnisbelt. Jammer jammer want het landschap is prachtig. Bergen en dalen, rivieren en meren en prachtige rijsvelden en overweldigend veel groen. En enorm veel palmbomen (mijn lievelingsboom) hier in west Sumatra. Tijden de busreis kom je door allerlei dorpjes en zie je de armoe. Velen leven in een krot van hout met een hoop rommels om de deur. Hartverscheurend. Het is hier overleven met een hand vol rijst, groente uit eigen tuin en een gammel dak boven je hoofd. Maar heel raar ze sparen voor een geweldig mooi graf. Die zie je dan ook overal in landschap soms vlak naast een krotje of tussen de rijstvelden. Op een gegeven moment reden we door een dorp waar een school staat. Meisje en jongens apart en allemaal in uniform. Het blijkt dat jongens vanaf hun twaalfde jaar niet meer thuis mogen wonen maar bij de school voor voortgezet onderwijs. Da's leuk zou je denken...fijn op kamers met z'n allen in bijvoorbeeld een zeecontainer. Nou lieve studenten handjes dicht knijpen wat ze wonen letterlijk met z'n drietjes of zo in een varkensstal. Ik werd er verdrietig. Maar zelf voelen ze dat niet zo, zijn ze wel gewend dus lachen en zwaaien naar ons. En als we even moesten wachten wezen naar ons en keken met verbaasde ogen naar de pisang orang zoals onze gids vertelde. Dat betekent mens met huid als banaan. Dus ja bekijken en bekeken worden.
En verder maar weer.... we waren al behoorlijk zat van de reis. Gelukkig werd de weg beter. De laatste stop voor onze overnachting was het plaatsje Bonjol. Dat ligt op de evenaar! Bijzonder moment, allemaal de bus uit en op de foto bij het monument en de streep op de grond. Net als bij Greenwich wilde ik ook weer zo op de foto, met een been over de streep. Prompt ging iedereen zo staan ;-)
Even een t-shirt gekocht waar op staat dat je de evenaar bent gepasseerd van een van de opdringerige verkoopdames die aan je blijven klitten tot je in de bus stapt.
In Bukittinggi, de grootste stad in west Sumatra (en vroeger hoofdstand van Indonesie)kwamen we aan bij het Pusakohotel. Prachtig mooi maar morgen meer.....